De verzameling groeit

Als ons hele leven eigenlijk zijn wij fervente verzamelaars. Ik (Patricia) iets meer dan Olivier. In mijn kindertijd reeds durfde ik mooie prentjes uitknippen en bij houden. Ik heb ze nog. De lacherige opmerkingen heb ik er altijd bij genomen. Het bleef niet bij prentjes natuurlijk, ook stickers, stylo's en later kikkers, vulden mijn kamer. 

De sleutelhangers en de figuurtjes uit de kinderchocolade heb ik eens verkocht op een rommelmarkt. Spijtig wel. Maar de persoon die de figuurtjes kocht, maakte er 3-D-kadertjes mee. Heel mooi wel. En mijn barbiepoppen heb ik ook verkocht aan een verzamelaarster.  Daar heb ik niet zo'n grote spijt van. Mijn eerste zogezegde Barbiepop, was er eentje uit de Schoepost, met harde plastic armen en benen die je niet kon plooien; wat een teleurstelling. Later, toen was ik al 15 jaar, kreeg ik toch een echte; hoe trots kun je dan zijn!

En zo is de idee van de aankoop van de hoeve ontstaan. Vele mensen kochten spullen op de rommelmarkt, omdat zij deze verzamelden: stenen, autootjes, wijwatervaatjes, postzegels,… . Al deze spullen worden dan netjes opgeborgen in een doos.. op zolder. En ik dacht, waarom wordt dat zo angstvallig weggestopt? Je moet dat toch aan de buitenwereld kunnen laten zien? Althans, dat is het opzet: tegen een betaalbare prijs, uw verzameld werk ne keer aan de buitenwereld tonen.

Ondertussen herbergen we zelf een aantal collecties zoals je kan merken op deze website. We spreken over: flessen, telefoonkaarten, reclamestylo's, bierglazen, champagneglazen en -capsules, stoopkes en borrelglaasjes, smurfenfiguurtjes, miniatuur Harley's, stropdassen, Coca-cola gadgets, brillen en kikkers. Het verhaal over de Rode Kruis-attributen tref je in "over ons".

De genegenheid voor kikkers is bij mij ontslaan door… de liefde. Ik vond dat mijn eerste lief een groot hoofd had, waardoor ik hem steevast "dikkop" noemde. Erg vertederend klinkt het niet zo achteraf bekeken, maar voor mij was zijn hoofd, het mooiste die bestond. Op een dag bracht mijn toenmalig lief mij eens een pluchen kikker mee. Hij vond dat de dikkop, eindelijk een kikker was geworden. De jaren daarna zijn de kikkers telkens aan de orde geweest en ontving ik er eentje bij verjaardagen, kerst- en nieuw. En niet louter van hem, maar van iedereen die wel eens een cadeautje wilde geven. Ondertussen staat de teller op 4000 stuks. Deze krijgen weldra een bijzonder onderkomen in één van de stallen.