Verliefd op de schuur

In 2013, maar ook de jaren voordien, waren wij op zoek naar een geschikte locatie om onze verzamelingen in onder te brengen. Ons oog viel op een ietwat lelijke gevel, maar een hoeve met potentieel, dachten we. Via de makelaar konden we onmiddellijk eens ter plaatse gaan kijken. En waouw, wat een schuur. Door de pannen viel het zonlicht binnen. Binnen lag vooral duivendrek.

De andere stallen staken vol met stro en andere, soms wat ondefinieerbare objecten. In het huis troffen we een tafel en enkele stoelen, maar vooral matrassen. Op de weide achteraan lagen bergen lege bier- en andere blikken, tussen de woonwagens. Dit alles lag er toch al even precies.

Ook de buurman komt een kijkje nemen. Hij was er alle dagen, voor het voeren van de katten. Ah ja, deze liepen daar al enkele jaren rond en moesten zien te overleven. Wat een aimabel man zeg.

Ook pa moest komen kijken. Zijn eerste woorden, wat een schuur!

Onze liefde groeide, voor de honderdjarige, lelijke schuur.

We hebben ze gekocht en het huis en de stallen, mét katten kregen we er voor een meerprijs bij.

Het avontuur kon beginnen